کیانوش عیاری: همه فیلم هایم را به فلاکت رساندند - مجله عینک آفتابی

به گزارش مجله عینک آفتابی، کیانوش عیاری که مشغول ساخت سریال 87 متر برای تلویزیون است، درباره دلایل ورودش به دنیای سریال سازی می گوید برای خلاص شدن از شر نزول خوارها سریال روزگار قریب را برای تلویزیون کار کرد. او تاکید می نماید همه فیلم های او را دچار فلاکت کردند.

بخش هایی از صحبت های این کارگردان صاحب سبک را در گفت وگو با ایسنا بخوانید:

- از همان اولین فیلمی که برای سینما ساختم، توأم با شکنجه و آزار بوده است. اگر هم فیلمم امکان اکران پیدا می کرد، شرایط اکرانی را برایش در نظر می گرفتند که نابود می شد. به عنوان مثال فیلم آبادانی ها، چهار روز روی پرده بود. ما حق کوچکترین تبلیغی را نداشتیم؛ حتی یک ترک دستی کوچولو که بگردد آن را به دست مردم در خیابان ها داد. وقتی چنین شرایطی به وجود می آید و یک فیلم بدون حق تبلیغ و آن هم درست روز 23 بهمن سال 1372، زمانی که جشنواره روز قبل به سرانجام رسیده و علاقمندان به سینما تقریبا از دیدن فیلم های غیربدنه ای سینما قانع کردن شدند، دیگر چه توقعی می توان داشت. برادر و خواهر و دوستان من می پرسیدند که چه زمانی آبادانی ها اکران می گردد؟! من می گفتم فیلم از روز 23 بهمن ماه به مدت چهار روز اکران شد و روز بیست و ششم از پرده پایین آمد اظهار تعجب می کردند که چرا متوجه نشده اند. خود من هم تقریبا متوجه نشده بودم و این یک نمونه از نگون بختی های فیلم های من در آن سال ها بود.

- همه فیلم هایم را به فلاکت رساندند. بنابراین وقتی من را به صورت کامل و برای تمام فیلم ها، بدهکار کردند، تنها راهی که می توانستم پول دربیاورم و پول نزول خوارهای طماع و بی رحم را بدهم، همین سریال سازی بود که به آن فکر کردم. فکر کردم اگر بتوانم سریالی کار کنم می توانم پولی را به دست بیاورم که بتوانم به نزول خوارها بدهم و خوشبختانه هم بدین گونه بود؛ بنابراین روزگار قریب را ساختم و به وسیله آن توانستم بدبختی هایی را که وزارت ارشاد وقت و بنیاد فارابی وقت برای من به وجود آورده بودند، مستهلک کنم؛ بنابراین این مسائل علت گرایش اولیه من به سریال سازی بود. در یک مصاحبه ای که با شبکه خبر تلویزیون داشتم، خبرنگار با حسن نیتی که داشت، گفت که من با نگرشی که در جامعه داشتم وارد عرصه تلویزیون شدم و سریالی همچون روزگار قریب را ساختم، که من گفتم، نه! من به این دلیل وارد کار تلویزیونی نشدم، من فقط به خاطر به دست آوردن پول که بتوانم از شر نزول خوار جماعت راحت شوم، به تلویزیون آمدم. این صحبت های من پخش شد و انعکاس خوبی هم داشت، چراکه برنامه زنده بود و نمی شد این صحبت ها را ممیزی کرد.

- (درباره سریال 87 متر): من این داستان را 10 سال پیش نوشته بودم و تصویب شده بود و من مبلغی هم پول در آن سال ها گرفته بودم؛ بنابراین امکان رها کردن آن نبود. دوستان سیمافیلم ، آقای اسلامی مهر نسبت به من لطف داشتند و این لطف صادقانه بود، ایشان با توجه به مسائل خانوادگی که برایم پیش آمده بود، به من گفتند که درخصوص ساخت این سریال عجله ای نداشته باشم؛ حتی اگر چند سال هم طول بکشد که متاسفانه چنین هم شد و من ناچار بودم سریال را بسازم. یا باید بدهی ام را با تلویزیون تسویه می کردم یا باید کار را می ساختم. خب امکان پرداخت بدهی سنگین نبود، ناچارا در سال 95 به این نتیجه رسیدیم که کار را آغاز کردیم و پشیمان هم نیستم. چون گمان می کنم کار یک ویژگی هایی دارد که به هر حال فعلا در مرحله فراوری برای من دلنشین و لذت بخش است. در گروه فراوری، ما یک خانواده کوچک هستیم که امیدوارم این دلنشینی در زمان پخش کار هم به وجود بیاید.

- یک بازیگر وقتی از سر صحنه به خانه اش می رود، می تواند به این فکر کند که وقت خودش است و هر کاری که دلش بخواهد با آن می نماید. مثلا تا صبح، شب زنده داری کند و صبح با چشمان قرمز، خسته و خواب آلود بیاید و کسی که مثلا در یک روز معمولی در فاصله زمانی کوتاه تری دیالوگ های خودش را حفظ می نماید و به خوبی ادا می نماید و کارش را درست انجام می دهد را در زمانی حساب کنید که به دلیل شب زنده داری اعصاب دیگران را خراب می نماید. راندمان کاری در این شرایط از نصف هم کمتر می گردد. بازیگر مدعی می گردد که وقت خودش است و سر صحنه هم که می رود، هر کاری که دلش می خواهد انجام می دهد؛ در حالی که بازیگر تعهدی برای کار دارد. همان طور که ورزشکاران در اردو قرار می گیرند، در فیلم سازی هم اینگونه است. کسی که در فیلم سازی کار می نماید، به ویژه بازیگران، وقتشان برای خودشان است، اما مشروط بر اینکه کوچکترین لطمه ای به آن نزنند. بازیگری که دیروز یک صفحه دیالوگ را سریع تر و بهتر حفظ می کرد و تمرکز داشت، نمی تواند در روز بعد چنین نباشد. لزوما این نیست که صبح سر وقت به صحنه بیاید و بگوید وظیفه اش را انجام داده است. هوش و حواس از دست رفته چی؟! حافظه زخمی شده را چه کنیم؟