با اینستاگرام احساس باسوادی می کنند - مجله عینک آفتابی

به گزارش مجله عینک آفتابی، امروز، روز دنیای اقیانوس است. کشور ما به واسطه دریای عمان و خلیج فارس به اقیانوس هند دسترسی دارد. این روزها صحبت درباره آلودگی اقیانوس ها و این که این حیات قدیمی دنیا در معرض نابودی است، بیشتر مورد توجه است تا زیبایی ها و اکوسیستم اقیانوس ها؛ چرا که بخش زیادی از بقای کره زمین در گرو حفظ اقیانوس هاست.

داوود کننده سال هاست گویندگی آثار مستند و معتبری را به عهده دارد، از مجموعه دیدنی حس برتر در دهه 60 بگیر تا مستندات مهمی که دیوید آتنبرو درباره اقیانوس های دنیا و کره زمین ساخته است.

گفت وگو با کننده از گلایه او شروع شده درباره زیست آدم های امروزی و این که قدیم ها -که دوره استاد و شاگردی بود- دنیا، دنیای بهتری بود. این گوینده پیشکسوت درباره زندگی اش گفت و بعد رسیدیم به اقیانوس ها که کننده عاشق آنهاست. صحبت های او را بخوانید. حتما سبک زندگی او که بچگی اش را در محله مولوی گذرانده و پاتوقش کافه نادری بوده برایتان جذاب خواهد بود.

حرمت پیشکسوت ها را نگه نمی دارند

سیزده چهارده ساله بودم که از مدرسه به کافه نادری می رفتم؛ کافه ای که محل تجمع نویسندگان و شاعران مهمی مانند زنده یاد اخوان ثالث، رهی معیری، فروغ فرخزاد و محمود دولت آبادی بود. من فقط به عشق دیدن آنها به کافه می رفتم تا سبک زندگی و مراوداتشان را از نزدیک ببینم و به گوش بودم که آنها درباره فرهنگ و هنر چه می گویند. وقتی وارد هنر دوبله و گویندگی شدم، خوش شانس بودم که غول های این حرفه به من آموزش دادند؛ عظیمانی مانند آذر پژوهش و فیروزه امیرمعز که گوینده برنامه گل های رنگارنگ و دیگر برنامه های هنری و ادبی بودند.

عظیمانی که شعر را می خواندند و معنی می کردند و همین باعث می شدتا سواد و دانش مردم بالا برود. این گویندگان آن قدر اشعار را زیبا و آهنگین می خواندند که مردم تشویق می شدند خودشان غزلیات حافظ و سعدی را بخوانند. آقایان مانی، پرویز بهرام و رسول زاده دوبله و فن بیان را به من یاد دادند. استادان دوبله ای که هم فن و کار را به ما یاد می دادند و هم اخلاق حرفه ای را. اما الان جوان هایی که از خود ما کار یاد می گیرند نه حرمت نگه می دارند و نه حرفه ای با پیشکسوت ها رفتار می کنند. در یک کار به عنوان دوبلور حضور پیدا کرده و توقع دارد به او بگویند استاد! در همه حرفه ها و به خصوص در حوزه فرهنگ و هنر این اتفاق افتاده است.

جوانی یک شعر می گوید و توقع دارد، استاد خطابش کنند. یک بار روی سن می رود و آوازی می خواند، توقع دارد به او بگویند استاد آواز! آقای داوود پیرنیا، پایه گذار برنامه گل های رنگارنگ را در جایی می دیدم یا آقایان روح ا... خالقی یا استاد بنان را از نزدیک می دیدم، تمام بدنم می لرزید که من چقدر خوش شانسم که آدم های عظیم را می بینم و برای ساعتی هم که شده رفتار و گفتار آنها را شاهد هستم و یاد می گیرم چه می کنند.

بچه مدرسه بَدِر

من و بهروز رضوی از اولین کسانی بودیم که تئاتر به شکل مدرن را در مدرسه اجرا می کردیم. اولین تئاتر مشترک من و بهروز، خوراک غاز نام داشت که بعد از اجرا در مدرسه در تالار فرهنگ(پشت تالار وحدت واقع شده است و آن زمان از اولین تالار های تهران بود) هم آن را اجرا کردیم. من و بهروز به مدرسه بَدِر می رفتیم ؛ زیر بازارچه نواب. مدرسه ای که مسعود کیمیایی هم در آن درس خوانده. کیمیایی عاشق این مدرسه بود و خاطرات زیادی از آنجا داشت و در فیلم گوزن ها هم علاقه اش به این مدرسه را نشان می دهد.

من بچه محله زیربازارچه سوسکی هستم، معروف به باغ فردوس مولوی. متولد و عظیم شده جنوب شهرم اما خوش شانس بودم که در چنین محله ای زندگی می کردم. اگر همسایه ای سردرد می گرفت، همه جمع می شدند و دست به دست هم می دادند که سردرد او را خوب کنند مثل الان نبود که اگر بگویی سرم درد می کند، یکی هم می زنند توی سرت که دردت بیشتر شود.

اول دبیرستان بودم و کتاب انگلیسی ما قطع جیبی داشت و یک شعر کوتاه از شکسپیر بود که باید ترجمه می کردیم. آن زمان چون به کافه نادری رفت و آمد داشتم، آقای ذبیح ا... منصوری هم به آنجا می آمد و من با او صحبت می کردم. از او خواستم در ترجمه آن شعر به من کمک کند. دو روز بعد شعر را سر کلاس خواندم و به معلم هم گفتم در ترجمه اش کمک گرفته ام. معلم بعد از کلاس که به دفتر رفته بود، به مدیر گفته بود مرا برای گویندگی معرفی کند، چون استعدادش را دارم. آن سال ها مدارس با برگزاری مسابقات مختلف استعدادیابی هم می کردند و من و بهروز رضوی هم برای گویندگی و دوبله انتخاب شدیم و راهمان را ادامه دادیم.

سطحی نگری بیداد می کند

آن سال ها ما برای رسیدن به خواسته ها و آرزوهایمان خیلی تلاش می کردیم. من که به فرهنگ و هنر علاقه مند بودم. می گشتم و آدم های کاربلد را پیدا می کردم و با آنها ارتباط برقرار می کردم که فقط آگاهی و سوادم را بالا ببرم. خانواده، حمایتش در این حد بود که مانع رسیدن به آرزوی ما نشود؛ مثل الان نبود که خانواده همه امکانات را فراهم می کند و بچه ها هیچ انگیزه ای برای زندگی ندارند و گاهی این امکانات آن قدر زیاد است که بچه ها از همان سن کم دچار خودشیفتگی می شوند و تصور می کنند در همه حوزه ها استادهستند.

فضای مجازی باعث شده اطلاعات سطحی شود و کسی که کمی مطلب در اینستاگرام و تلگرام می خواند احساس می کند خیلی باسواد است. برای همین است که مثلا یک خواننده به برنامه دورهمی می آید و آقای مدیری از او می پرسد، پاواروتی را می شناسی؟ می گوید: نه! درباره دستگاه های موسیقی ایرانی می پرسد باز هم نمی تواند پاسخ بدهد و جای تعجب وقتی است که همین خواننده کنسرت می گذارد با بلیت 200 هزار تومان و سالن پر می شود! چه کسانی به کنسرت او می فرایند؟ همان هایی که سواد موسیقایی ندارند و حالا خودتان حساب کنید در جامعه ما چه می گذرد و چقدر همه چیز سطحی شده است.

سیل، پاسخ بدرفتاری انسان به آب است

داوود کننده به گفته خودش عاشق دریا، اقیانوس، خلیج فارس و دریای عمان است. از مراوداتی که با آتنبرو نیز داشته می گوید: این مستند ساز با آثاری که ساخته عظیم ترین خدمت را به بشریت کرده است. او در فیلم هایش که برخی از آنها از تلویزیون پخش شده دنیای زیر آب و اقیانوس ها را به ما نشان داده است. دنیای زیر آب خیلی وقت قبل تر از این که خشکی ها به وجود بیایند، آفریده شده اند. دانشمندان بر این باورند اگر بشر آن قدر که برای کشف آسمان وقت و پول هزینه کرده برای کشف اقیانوس ها هزینه می کرد، الان دنیای بهتر و شگرف تر و پیشرفته تری داشتیم. اما چون انسان دنیای آب ها را نمی شناسد روز به روز بیشتر به آن آسیب می زند.

برای همین است که یخ های جنوبگان و شمالگان در حال ذوب شدن هستند و کل اکوسیستم و اقلیم دنیا را متاثر کرده اند. هوشکمک آب بسیار بالاست و کوچک ترین آسیب را پاسخ می دهد. سیل ها و سونامی ها جواب آب ها هستند به بداخلاقی و بدرفتاری انسان ها. دریای عمان و خلیج فارس از نوادر کره زمین هستند، اما ما به دلیل ناآگاهی محیط، آنها را آلوده کرده ایم. به همین دلیل کم کم داریم ذخایر عظیم آنها را از دست می دهیم. برای حفظ اقیانوس ها باید آنها را شناخت و با آنها دوستی کرد. تنها راه نجات کره زمین همین است.

طاهره آشیانی - روزنامه نگار / روزنامه مجله عینک آفتابی